Historia Ukrainy

Historia Ukrainy sięga wieków średnich. Stolicą państwa staroruskiego (Rusi Kijowskiej) był Kijów, silny ośrodek plemienny Polan. Ruś Kijowska zjednoczyła wszystkie plemiona wschodniosłowiańskie. W 988 roku książę Włodzimierz Wielki przyjął chrzest za pośrednictwem Bizancjum. Złoty okres Rusi Kijowskiej to XI i XII wiek. W tym okresie został założony Lwów. Od XIII wiekuUkraina  była pod rządami Polski , a oficjalnie została wcielona do Korony w 1569 roku po podpisaniu Unii Lubelskiej . Na wiek XV i XVI datuje się powstanie kozaczyzny, która podtrzymywała ducha walki o wolność i odrębność Ukrainy. Powstania kozackie miały ogromny wpływ na rozwój świadomości narodowej Ukraińców. Rezultatem największego powstania kierowanego przez Bogdana Chmielnickiego (1648r), a później przez Moskwę , był podział Ukrainy  wzdłuż Dniepru pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosję (1667 rozejm andruszowski, 1686 traktat Grzymułtowskiego). W prawobrzeżnej polskiej części zlikwidowano wojska kozackie i przywrócono unię religijną, zniesioną przez Chmielnickiego. W rosyjskiej części Ukrainy (Lewobrzeżna, Hetmańszczyzna) zlikwidowano unię, 1688 metropolię kijowską podporządkowano patriarsze moskiewskiemu, systematycznie ograniczano władzę hetmanów kozackich. W 1775 zlikwidowano Sicz zaporoską, 1783 Kozaków przypisano do ziemi, a Ukrainę oficjalnie wcielono do Rosji. Po rozbiorach Rzeczypospolitej (1772, 1793, 1795) większość Ukrainy znalazła się w granicach Rosji, jedynie Ruś Czerwona (zwana odtąd Galicją Wschodnią), północna Bukowina (przejęta 1775 od Turcji) i Ruś Podkarpacka (od XI w. część Węgier) przypadły Austrii.

W drugiej połowie XIX w. Ukraina dzieliła się na kilka zróżnicowanych części: Galicję Wschodnią — prężną gospodarczo, najważniejszą w rozwoju świadomości narodowej, część stepową — z silną warstwą zamożnego chłopstwa, Ukrainę słobodzką (pogranicze z Rosją) — typowo rolniczą, bez rozbudzonej świadomości narodową, oraz uprzemysłowioną część wschodnią (Zagłębie Donieckie, Charków), z wieloetniczną ludnością. Po rewolucji lutowej 1917 w Rosji na Ukrainie zaczął się ruch na rzecz niepodległości. 6 stycznia 1919 roku proklamowano w Charkowie (do 1934 stolica Ukrainy) Ukraińską SRR (USRR). W wyniku I wojny światowej, wojny z Polską i decyzji władz sowieckich poza granicami Ukrainy znajdowały się: Galicja Wschodnia i część Wołynia (Polska), Ruś Podkarpacka (od 1918 w Czechosłowacji), północna Bukowina i Besarabia (Rumunia), Krym (w Rosyjska FSRR). W ostateczności w grudniu 1922 USRR weszła z innymi republikami sowieckimi w skład ZSRR.

Obecne granice Ukraina uzyskała po II wojnie światowej, dzięki ustaleniom konferencji w Jałcie (1945) oraz paryskiego traktatu pokojowego 1947, traktatu z Czechosłowacją (VI 1945) o włączeniu do USRR Rusi Podkarpackiej (1939–45 należała do Węgier) i umowy z Polską (15 II 1951) o wymianie terenów pogranicznych. W lipcu 1990 roku Rada Najwyższa Ukrainy uchwaliła ustawę o suwerenności w ramach ZSRR, a przewodniczącym został Ł. Krawczuk. W dniu 24 VIII 1991 roku Rada Najwyższa Ukrainy proklamowała pełną niepodległość i zdelegalizowała partię komunistyczną. Wybory prezydenckie wygrał jesienią 1991 Krawczuk, a powszechne referendum zatwierdziło niepodległość (ponad 90%). W czerwcu 1996 uchwalono konstytucję stabilizującą ustrój prezydencko-parlamentarny i podporządkowującą rząd prezydentowi. Natomiast we wrześniu 1996 wprowadzono do obiegu ukraińską walutę hrywnę.

Konsekwencją tak pogmatwanej historii Ukrainy jest mieszanka kultur, języków i wyznań, która fascynuje do dziś. Czytanie różnojęzycznych inskrypcji, odkrywanie zapomnianych miejsc, kościołów zamienionych na cerkwie, synagog obróconych w magazyny, ruin zamków i pałaców dostarcza niezapomnianych chwil. Zwiedzając Ukrainę wszędzie można znaleźć pamiątki pozostałe po wiekach wspólnego sąsiedztwa Polaków, Rusinów, Żydów, Ormian i innych nacji.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies